My house

7 juni overleed de stem van de house muziek, Chuck Roberts. Ik schrok er even van. Het is niet dat ik dagelijks aan hem dacht of wekelijks zijn muziek op had staan. Maar het is 1 van de belangrijke namen uit een muziekstroming die zo enorm belangrijk voor mij is. Terwijl ik mijn in memoriam schreef voor Ondergewaardeerde Liedjes reflecteerde ik op de betekenis van Chuck Roberts voor de house muziek, maar al snel daarop volgde een reflectie van wat de house muziek voor mij betekent en ook betekende.

In mijn In Memoriam ga ik daar ook al even op in. De liefde voor house muziek zit in de muziek, de heerlijk pulserende basdrum, de vocalen, de synths die soms scheuren en soms juist heerlijk om weg te dromen zijn. Maar minstens net zo belangrijk is het gevoel van samenzijn, het niet uitmaken wie je bent, hoe je eruit ziet, hoe je danst. Je bent wie je bent en you do you.

De stroming die in Chicago begon maar zich al snel verspreide naar New York en later ook naar London en Amsterdam. De parallele stroming in Detroit voor nog meer mechanisch, nog meer industrieel: De techno. Voor mensen die minder in hokjes wilden denken maakte dit ook niet uit. Sterker nog, in die begintijd bestonden sets van DJ’s op feestjes uit van alles en nog-wat, inclusief die house en techno. Sterker nog, dat is nog steeds waar ik van hou: Buiten de hokjes denken, alles door elkaar, het is allemaal prima. Of dat nu allemaal electronisch is of zoals de onvolprezen DJ St. Paul doet: Pop, disco, house, dubstep, alles door elkaar. Heerlijk!

Ik realiseer me dat deel van de opkomst van de house veroorzaakt werd door een andere opkomst: Die van de XTC. Dat versterkt het gevoel voor mensen in de club en op feestjes. En over de jaren heen waren er ook vele andere vormen die mensen nog een extra goed gevoel gaven zoals lachgas, ik ben in die tijd eigenlijk altijd clean gebleven. Nu ja, clean… alcohol was mijn poison of choice. Maar ook dat was mooi: Het maakte niet uit of je wel of niet gebruikte, en wat je gebruikte. Alles kon, niets hoefde. Ik heb in ieder geval nooit ook maar enige groepsdruk gevoeld om iets te gebruiken. Het was volledig een eigen keus als je iets wou gebruiken. Hoe anders was dat met de peer pressure op school om bijvoorbeeld te gaan roken?

Wat ik vooral probeer te zeggen is dus dat de muziek an sich ook al een drug kan zijn. Ik heb niet voor niets een t-shirt met de tekst “Music Is My Drug” met daarop artwork van de onvolprezen kunstenaar Dadara. Ja, die van die vele prachtige hoezen voor onder andere Outland Records en Spiritual Records. Je verliezen in de muziek op een house feestje is wat mij betreft 1 van de fijnste ervaringen die er is. En dan ben ik misschien wel snob genoeg om te zeggen dat ik een klein feestje in een donkere ruimte met een DJ ergens in de hoek prefereer boven de grote festivals met verheven DJ’s. Al kan dat laatste ook heel tof zijn hoor, begrijp me niet verkeerd. Sterker nog, sommige DJ’s zal je niet zo snel meer zien in zo’n klein zaaltje. Maar het intieme en het feit dat het weinig show is en daarmee meer om de muziek gaat, daar hou ik van.

Om met Soulwax te spreken: Everybody wants to be a DJ. Nadat ik wat House Party mix CD’s kocht en op een house feestje van de lokale jongerenvereniging was geweest was ik ook aangestoken met het DJ-virus. Al mijn zuurverdiende geld van de komkommerkassen, van de krantenwijk die ik tijdelijk van een vriend overnam, van mijn werk bij McDonald’s, het werd allemaal gestoken in meer vinyl. Samen met vriend Erik van Oort was ik minimaal 1 keer per week te vinden in de Utrechtse platenzaken. En niet veel later mocht ik ook draaien op de feestjes waar ik als bezoeker begon. Sindsdien heeft het me toffe DJ gigs opgeleverd, al is het nooit de carriere geworden waar ik wel van droomde. Maar ach, het ging toch vooral om de muziek. En draaien doe ik alsnog nog steeds af en toe. En het bracht me ook KLUB KINK natuurlijk. Iets wat ik nog steeds met veel plezier doe, onder andere ook omdat ik het samen met de eerder genoemde Erik van Oort doe. KLUB KINK is nu even met vakantie, maar komt zeker nog terug!

Ik zou zeggen: Geniet van de muziek. Dat is waar het om gaat. Hier is nog eens bijna 5 uur aan muziek om keihard bij te dansen of juist bij weg te dromen. Omdat het kan.

Eén reactie op “My house”

  1. […] jaren ’90 ontdekte ik de house. Vanaf dat moment ben ik veel electronische muziek gaan ontdekken. Van de techno naar de IDM, van […]

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *